Bedankt voor een prachtig afscheid!

Afgelopen zondag was mijn afscheidswedstrijd voor mijn thuispubliek in Aalsmeer. En tot mijn verrassing waren naast alle familie en vrienden van de triathlonclub Multi-Supplies ook vrienden van heinde en verre gekomen om mij in mijn laatste wedstrijd aan te moedigen! Ik had dat helemaal niet verwacht, ik had immers zelf aangegeven dat er geen heisa van gemaakt hoefde te worden, maar ik vond het stiekem super! Al die mensen maakten het tot een geweldige wedstrijd die ik nooit zal vergeten en ik wil iedereen bij deze dan ook ontzettend bedanken.

De dag begon een beetje raar. Ik had een vreemd gevoel, was dit nou mijn laatste wedstrijd? Het weer werkte ook al niet echt mee, het stormde en de regen dreigde. Toch had ik er veel zin in en ik ging met plezier van start voor de 1500 meter door de hoge golven van de Westeinder plassen. Ik had me van tevoren als doel gesteld om als eerste uit het water te komen; dus ook eerder dan alle mannen. En dat lukte! Ik liep als eerste het strand op en toen ik op de fiets sprong zag ik tot mijn verbazing mijn schoonbroer en –zus langs de kant staan; ze waren helemaal uit Limburg gekomen om mijn laatste wedstrijd mee te maken! Op de fiets barstte na twee ronden een enorm noodweer los, lekker hoor! Maar ondanks de kou ging ik alleen maar harder fietsen en de aanmoedigingen van iedereen hielpen om een lach op mijn gezicht te houden; ik moest hier van genieten toch?! Ik kwam met bevroren voeten van de fiets af, maar met lopen bleef het gelukkig droog. En toen begon het grote genieten… Ik voelde me supergoed en liep als een trein. En iedere ronde ontdekte ik weer nieuwe gezichten in het publiek, vrienden uit Friesland, Eindhoven, Nijmegen… Ik heb 10 kilometer lang op een wolk gelopen, dit is wat ze bedoelen met ‘gedragen worden door het publiek’. Kippenvel! Jarenlange sponsor Michael van de Laarse van Multi-Supplies Aalsmeer had een gigantisch spandoek gemaakt met triathlonfoto’s van mij van de afgelopen 17 jaar, geweldig!

Het was de mooiste afscheidswedstrijd die ik mij kon wensen. Nu nog volgende week het WK in Boedapest en dan is het echt afgelopen en begint een andere fase in mijn leven, spannend!

Nogmaals ontzettend bedankt iedereen voor alle steun en aanmoedigingen, niet alleen gisteren maar ook in de afgelopen mooie jaren!

Groetjes, Birgit

PS. Daags na de wedstrijd stond dit bericht op Sport.nu:

Gepast afscheid triatlete Birgit Berk

ALSMEER - Birgit Cals-Berk heeft zondag op gepaste wijze afscheid genomen van de triatlonsport.

© ANP
De viervoudig Nederlands kampioene deed mee aan een wedstrijd van haar oude vereniging TV Oceanus in Aalsmeer op de olympische afstand (1,5 km zwemmen, 40 km fietsen, 10 km lopen) en won. Ze finishte na 2.07.47 met grote voorsprong op de concurrentie.
Birgit Berk was lang in de race voor een olympisch startbewijs voor Peking 2008, maar slaagde er in tegenstelling tot haar broer Sander niet in een plek bij de beste 50 triatleten te veroveren.
De voor haar studie van De Kwakel naar Maastricht verhuisde Noord-Hollandse, getrouwd met triatleet Jochen Cals, behaalde haar vier nationale titels dicht bij huis in Limburg, in de triatlonplaats Stein.
© ANP

P.P.S. Voor de mensen die nog willen weten hoe het de laatste weken voor Aalsmeer met mij gegaan is:

Triathon Hamburg

De World Championshipsserie in Hamburg is altijd een geweldige wedstrijd om mee te maken. Er is zoveel publiek en iedereen is zo ontzettend enthousiast dat je je een superster voelt, ongeacht of je eerste of laatste loopt. Het geeft echt een ontzettende kick om met zo’n wedstrijd mee te mogen doen. Mede daarom wilde ik in mijn laatste jaar hier graag aan de start staan.

Echt de hele wereldtop stond aan de start. Ik was redelijk zelfverzekerd, in Hamburg zwem ik eigenlijk altijd erg goed. En gelukkig dit jaar ook. Ik kwam net achter Lisa Mensink in de staart van de eerste groep uit het water. Wat een verbetering ten opzichte van de afgelopen wedstrijden! Ik zat nu voor behoorlijk wat dames die de week daarvoor in Holten nog in de kopgroep zaten. Helaas had ik in de eerste kilometers van het fietsen net niet de kracht om aan te sluiten bij de kopgroep. Dat was wel behoorlijk frustrerend, maar gelukkig was ik niet de enige die moeite had met het enorme aanvangstempo. We hadden dus een behoorlijke tweede groep met hierin ook Anja Dittmer en de Franse Carole Peon, die twee weken geleden nog brons haalde op het EK. De eerste groep reed zo ontzettend hard dat we nog ongeveer vijftien dames oppikten die er vanaf gereden waren. Ik snapte niet waarom die eerste groep zó hard doorreed; normaal gesproken valt het altijd wel even stil, vooral als alle favorieten bij elkaar zitten, en heeft de tweede groep de kans om terug te komen. Nu kregen we die kans niet en ondanks onze inspanningen begonnen we met een achterstand van twee minuten op de eerste 25 dames aan het lopen.

Tijdens het lopen bleek waarom zo zo hard gereden hadden; ik werd opeens ingehaald door Olympisch Kampioen Emma Snowsill! Zij had de slag met zwemmen helemaal gemist en zat in de derde groep. Snowsill is veruit de sterkste dame als het op lopen aankomt, dus het was begrijpelijk dat de andere dames hun krachten gebundeld hadden. Terwijl de winnares Lisa Norden 34 minuten liep (ook geen misselijke tijd) liep Snowsill 32 minuten over de afsluitende 10 kilometer! Zij had echter al teveel achterstand opgelopen en finishte als 25e. Mijn lopen ging niet zo lekker en ik werd uiteindelijk 46e, maar ik was toch wel tevreden. Dit is gewoon de absolute wereldtop.

7e in Bundesliga Offenburg

Twee weken later ging ik met Jochen op vakantie/trainingskamp naar Luxemburg, afgesloten met een bundesliga-wedstrijd in Offenburg. Het was een erg leuke sprintwedstrijd, al was de organisatie wel een beetje chaotisch. Voor de wedstrijd moest ik er persoonlijk voor zorgen dat de hekken in de wisselzone verzet werden. Ons team was namelijk zo gepositioneerd dat wij ons met de fiets aan de hand door een nauwe sluis moesten manoeuvreren, terwijl de andere teams gewoon rechtdoor konden lopen. Dat was natuurlijk hartstikke ongunstig. Gelukkig namen ze mijn advies aan en haalden ze voor de start ook de mobiele douchecabines weg die nog op het parcours stonden…

Ik had een supergoede start en zwom de hele 750m als tweede, maar vlak voor we het water uitkwamen, kwam er opeens een hele groep over me heen zetten, zodat ik pas als 11e op de fiets sprong. Gelukkig zat ik wel gewoon in de kopgroep dus was er geen man overboord. We fietsten goed door omdat de Nieuw-Zeelandse McIlroy na de wissel gelijk was weggefietst en het duurde nog behoorlijk lang voor we haar teruggepakt hadden. Daarmee vergrootten we wel onze voorsprong op de tweede groep, die met 1,5 minuut achterstand aan de 5 km lopen begonnen. Mijn lopen ging behoorlijk goed en ik finishte op een mooie 7e plaats. Mijn andere teamgenoten deden het ook netjes en we werden als team 4e.

Worldcup Tizsaujvaros

De week erna ging ik met Jochen naar Hongarije voor mijn laatste worldcup. Tiszaujvaros is een hele leuke wedstrijd waar ik in de afgelopen jaren vaak geweest ben. De eerste keer was al in 2003 voor het EK neosenioren! Het is altijd één groot feest, zowel voor de atleten als voor de mensen uit het dorp die er een hele feestweek van maken en rijendik langs de kant staan te juichen. Ik kwam altijd met grote verhalen terug over de speaker die compleet uit zijn dak gaat en de krokodil die het rondebord vasthoudt, en daarom wilde Jochen het ook wel eens met eigen ogen aanschouwen.

De trip begon niet echt goed toen onze vlucht naar Boedapest gecancelled werd… Na veel heen en weer gebel slaagden we erin ’s avonds een andere vlucht te regelen, vanaf een andere luchthaven. Na een lange reisdag kwamen we midden in de nacht in Tiszaujvaros aan. Niet echt een goede voorbereiding… en omdat we de briefing gemist hadden, moest ik weer als laatste het ponton op. Daar baalde ik wel van, maar ik was allang blij dat we er überhaupt gekomen waren.

Ik zwom niet zo goed als vorige week, en kwam net achter de grote kopgroep uit het water. Gelukkig was ik nu wel sterk op de fiets en zat ik al snel in een groepje met 5 andere dames die ook goed fietsten. Samen reden we (met een gemiddelde van 42 km per uur!) het gat naar de koproep dicht. Met rond de 40 dames begonnen we aan het lopen. De eerste 5 kilometer liep ik helemaal niet lekker en viel ik ver terug. Gelukkig ging het de laatste twee ronden veel beter en kon ik nog wat mensen inhalen. Ik werd 36e van de 65 dames, en moest daar tevreden mee zijn. Dit is gewoon mijn niveau dit jaar. De middenmoot in een worldcup is natuurlijk nog steeds hartstikke goed, maar niet wat ik de afgelopen jaren gewend was. Toch was het erg leuk en heb ik nog wat puntjes gepakt voor het WK in september.

Europacup Carlsbad

Mijn doel voor mijn laatste Europacup was duidelijk; punten pakken om me te plaatsen voor het WK in Boedapest 12 september. Ik stond 7e op de wachtlijst en moest dus nog wat plaatsen stijgen op de wereldranglijst om mee te mogen doen met de Grand Final van de World Championships Series. Ondanks dat ik dit jaar niet meer zo goed ben als afgelopen jaren, wilde ik hier toch nog heel graag heen. Op dit niveau heb ik jarenlang geacteerd en op dit niveau wil ik het ook afsluiten. Ik had startnummer 4, dus ik ging voor een top-5 klassering.

Ik zwom redelijk en kwam in een groepje van 6 dames uit het water. Voor ons waren 5 dames verspreid uit het water gekomen. Carlsbad is een hele zware wedstrijd met een enorm bergachtig parcours. Stayeren heeft in zo’n wedstrijd niet zoveel zin, het is berg-op iedereen voor zich. Ik voelde me erg sterk en ik was net met twee andere dames ons groepje aan flarden aan het rijden toen ik grandioze pech kreeg. Na een klim hadden we een gat geslagen en ik wilde in de afdaling hard doortrekken. Ik schakelde waarschijnlijk iets te snel een paar tandjes tegelijk terwijl ik over een hobbel in de weg fietste, waardoor mijn ketting muur- en muurvast kwam te zitten. Ik probeerde hem in de afdaling nog koortsachtig los te krijgen, maar hij liep alleen maar meer vast en in de knoop. Ik moest wel afstappen. Mijn ketting zat helemaal om mijn pedaal heen gedraaid, het kostte me minstens twee minuten om hem uit de knoop te halen. Wat nu? De top-10 die ik nodig had om me te plaatsen voor het WK ging ik nu nooit meer halen, er waren me al zoveel dames voorbij gekomen terwijl ik stond te prutsen. Maar toen dacht ik: ‘nooit uitstappen tenzij je in een ambulance moet worden afgevoerd’, en stapte (helemaal onder het smeer) weer op mijn fiets. Het was mijn laatste Europacup, en ik zou finishen ook. Ik fietste tenslotte erg sterk totdat dit gebeurde en op dit parcours was het toch ieder voor zich. Het duurde wel weer even voor ik in mijn ritme kwam, maar zag op het heen- en weerstuk dat mijn groepje inderdaad helemaal uit elkaar was gevallen. Ik slaagde er in de rest van de 40 km in om nog wat dames op te pikken en ging toen als 13e lopen. Het lopen ging erg lekker, maar ik lag al zover achter dat ik nog maar twee dames in kon halen. Ik kwam als een schoorsteenveger over de streep als 11e en baalde als een stekker. Ik had zeker 5e of 6e kunnen worden als ik geen pech had gehad. Maar goed, ik was wel heel trots op mezelf dat ik door was gegaan. Ik dacht dat mijn WK verloren was, ik had immers geen punten gehaald. Maar de dag erna werd ik verrast door een email; de eerste 20 dames hadden punten gekregen en ik was dus toch gekwalificeerd! Wat een fijne beloning voor mijn doorzettingsvermogen. Nu mag ik dus toch naar Boedapest voor echt mijn laatste triathlon!