(tegen)vallend op EK

Hoi allemaal,

gisteren was het Europees Kampioenschap triathlon voor Elite in Lissabon. Op het parcours waar ik vorig jaar een goede worldcup deed, ging het nu een stuk minder. Na 20 minuten was mijn wedstrijd over.... Dit wordt dus ook maar een kort verhaaltje.

Ik had net als vorige week startnummer 31. Zou het aan die omgekeerde nummer 13 liggen? Hoe dan ook hoop ik dit startnummer nooit meer te krijgen, geluk bracht het me in ieder geval niet.

Het zwemmen ging heel erg goed, ik zat goed voorin en kwam na 1 ronde als 11e door. Daarna zwom ik zelfs even bijna op kop, maar bij de boeirondingen kwam ik weer wat naar achteren te liggen. Het ging echt supermakkelijk en ik kwam mooi in de kopgroep uit het water.

Op de fiets ging het helaas mis. Voor onze wedstrijd had het geregend en was de weg spekglad geworden (waardoor bij de junioren meisjes ook al veel valpartijen waren geweest). Ik dacht dat de weg wel weer grotendeels opgedroogd was, maar dat viel dus tegen. In de 2e bocht viel Emma Davis uit Ierland vlak voor mij, waardoor ik samen met de Duitse Katrin Muller de kopgroep miste. Gelukkig kwam er nog een klein groepje achter ons aan met sterke fietsers, en we reden snel weer richting de kop. Maar bij het keerpunt aangekomen ging ik zelf finaal onderuit. Er was geen houden aan, mijn achterwiel schoof gewoon onder me vandaan. Ik had het ook helemaal niet aan zien komen, en sloeg met mijn hoofd hard tegen de grond. Mijn helm was gebroken, gelukkig maar dat ik die op had... Ik was even helemaal dizzy. Ik probeerde nog wel op te staan en door te gaan, maar ik zakte gelijk weer door mijn benen. Ik kon echt niet verder.

Tja, en dat was dus einde wedstijd. Echt superbalen, ik zat in de kopgroep en ik had hier gewoon een goed EK kunnen draaien. Maar ja, ik kan mezelf niets verwijten, het was gewoon domme pech. Frappant was wel dat de dames die ook gevallen waren (er waren nog meer valpartijen met oa de Britse Vanessa Raw en de Zwitserse Magali Di Marco) allemaal juist de beste bochtenrijders van het hele damesveld zijn (daar reken ik mezelf ook toe). Waarschijnlijk hebben wij gewoon teveel risico genomen, al had ik dat gevoel zelf niet. Nou ja, ik ga gewoon weer snel de fiets op, zodat ik er verder geen angst aan overhoud.

Nu voel ik me wel weer goed, ik ben helemaal geschaafd en ik heb nog was pijn in mijn hoofd en in mijn schouders en nek, maar verder heb ik er gelukkig niets ernstigs aan overgehouden. Met mijn fiets is ook niets aan de hand. Dus niets weerhoud me ervan om over 4 weken in Vancouver een geweldige prestatie neer te zetten!

Groetjes, Birgit