Olympische Spelen

vandaag komen de Olympische sporters weer aan in Nederland, waaronder mijn broer Sander en Lisa Mensink, die Nederland hebben vertegenwoordigd op de Olympische triathlon. De afgelopen 3 weken heb ik ontzettend genoten van de prestaties van al deze sporters, al was het dan met gemengde gevoelens. Want wat was ik er zelf graag bij geweest!

Ik had niet gedacht dat het me zoveel zou doen. Nadat ik er op het WK niet in geslaagd was aan de aanvullende eis van het NOC*NSF te voldoen, was ik vooral opgelucht dat het kwalificatietraject voorbij was. Het was toch een soort race tegen de klok; ik was nog niet in vorm doordat ik de hele winter geblesseerd was geweest, maar toch doe je al die wedstrijden omdat je hoopt op een klein wonder waardoor je je toch nog plaatst.

Toen dat voorbij was, kon ik me weer richten op de rest van het seizoen, veel trainen en rustig in vorm komen.

En vanaf dat moment ging het eigenlijk allemaal hartstikke goed. Sinds het NK heb ik alleen nog maar goede wedstrijden gedaan en het gaat weer ontzettend lekker.

Maar natuurlijk baal je als een stekker dat zoveel mensen die je kent, waar je het hele jaar door wedstrijden mee doet, op de Olympische Spelen staan en dat jij daar niet bij kan zijn, terwijl je er voor je gevoel wel bij hoort. Via mijn broer kreeg ik natuurlijk ook heel veel mee. Ik vind het geweldig dat hij zich geplaatst heeft, hij verdient het ook voor de volle 100%, hij heeft er zo hard voor gewerkt en ik ben ontzettend trots op hem. Maar toch blijft het knagen...

Maar dat tweeslachtige gevoel verdween toen ik midden in de nacht de wedstrijd op tv bekeek. Ik was enorm onder de indruk van het niveau van zowel de dames als de heren. Van de 20 dames in de kopgroep kon vrijwel iedereen een medaille halen. Er zat geen enkele dame bij die niet ooit een wereldbeker had gewonnen. Toen besefte ik wel dat deze spelen voor mij echt iets te vroeg kwamen. Natuurlijk had ik er graag bij willen zijn, het zou een geweldige ervaring zijn geweest en ik denk dat ik echt geen slecht figuur had geslagen, maar om echt mee te kunnen doen voor de prijzen moet ik gewoon nog een stap maken. Nou, daar heb ik nog 4 jaar de tijd voor. En ik heb er alle vertrouwen in dat ik dat kan. Deze Olympische Spelen hebben mij in ieder geval heel erg geinspireerd en gemotiveerd. Over 4 jaar ben ik erbij!