20e plaats in worldcup Corner Brook!

Na de ETU wedstrijden van de afgelopen weken was het weer tijd voor het grote werk, de worldcups. Afgelopen week reisde ik daarom samen met Huib Rost, mijn broer Sander en mijn vader Adrie (de bondscoach) af naar Corner Brook, een stadje dat ligt in Newfoundland, Canada. Hier alleen al komen is een prestatie op zich met 3 verschillende vluchten in 3 verschillende tijdzones (het tijdsverschil met Nederland was in Corner Brook 4,5 uur). De laatste vlucht van Halifax naar Deer Lake vlogen we in zo’n klein vliegtuigje (het leek wel een bus vanbinnen) dat we bang waren dat de fietsen nooit mee konden. Dat bleek gelukkig mee te vallen, maar na een goed half uur vliegen moesten we terugkeren naar Halifax wegens een technisch probleem! Gelukkig lag ik te slapen dus heb ik niet zoals de anderen met zweet tussen de billen gebeden voor een veilige landing… Eenmaal terug (ik wilde al uitstappen omdat ik dacht dat we er waren) was het probleem gelukkig redelijk snel opgelost. Waarschijnlijk waren ze vergeten te tanken! Uiteindelijk kwamen we midden in de nacht op het vliegveld van Deer Lake aan, waar we door de organisatie werden opgehaald en naar ons hotel in Corner Brook werden gebracht.

Na een nacht goed slapen konden we de omgeving gaan verkennen. Corner Brook is een mooi stadje aan een zee-arm, met een grote houtindustrie. Er loopt een mooie heuvelachtige weg langs de zee-arm naar de kust, waar je walvissen schijnt te kunnen spotten! Jammergenoeg hadden we daar geen tijd voor. De mensen zijn superaardig, echt iedereen die je op straat tegen komt begint een praatje en ze vinden het fantastisch dat je als atleet helemaal naar Newfoundland komt. Ze hebben een onwijze bewondering voor sporters en vinden het een eer (!) om ons te mogen zien in de worldcup. Als je aan het trainen bent begint iedereen te toeteren en te zwaaien en kinderen kijken je aan alsof je van een andere planeet komt. Dat is in Nederland wel anders!

De vrijdag voor de wedstrijd was er ook een estafette-zwemwedstrijd, waar de meeste triatleten aan meededen, en wij dus ook. Er was 3000 dollar te verdienen! Je moest in gemixte teams van 3, waarbij iedereen 500 meter moest zwemmen in het meer. Aangezien wij met zijn drieën waren, kwam dat natuurlijk hartstikke goed uit. Het was onwijs leuk om te doen, maar we moesten het onderspit delven tegen de teams van de Amerikanen, de Canadezen en de Fransen. Geen deel van de reis terug verdiend dus helaas, maar wel veel lol gehad. Ik begin ook steeds meer mensen in het worldcupcircuit te kennen (en belangrijker, zij beginnen mij te kennen!) en dat is erg leuk.

Maar goed, de wedstrijd. We zwommen in een klein meertje dat erg koud was omdat het in verbinding staat met een rivier. Daarom is het hier altijd met wetsuit zwemmen. De start was een drama. Omdat ik pas als 33e geplaatst was, had ik een erg slechte plaats op het startponton met alleen maar slechte zwemmers om me heen. Toch werd ik na de start door iedereen geslagen en totaal overzwommen. Na de eerste boei lag ik bijna achteraan. Gelukkig kreeg ik daarna wat meer ruimte en kon ik toch nog naar voren zwemmen, zodat ik uiteindelijk nog supergoed als 8e uit het water kwam, 2 seconden achter de Europees Kampioene Vanessa Fernandez, de latere winnares. Na het zwemmen moesten we 400 meter steil bergop lopen van het meer naar de wisselzone. Dit was superzwaar maar het lukte me om aansluiting te houden bij de kopgroep van 15 dames. Ook op de fiets moesten we gelijk bergop, dus had je erg weinig tijd om in je fietsschoenen te komen. Na deze 1e klim had ik een gaatje moeten laten vallen, maar door een supersnelle afdaling kwam ik er weer bij. We moesten 6 ronden fietsen met in iedere ronde een aantal klimmen. Tot mijn verbazing was ik bergop de sterkste van de hele kopgroep! Ik reed zelfs harder dan Fernandez! Ik wist dat ik goed getraind had en in vorm was, maar zo goed had ik niet verwacht. Alle atleten die naar Corner Brook waren gekomen waren namelijk supergoede fietsers. Zo kwam ik ook nog mooi op de foto :-). Na het fietsen wisselde ik goed en ging ik als 9e lopen. Het loopparcours was vreselijk zwaar met in elk van de 4 ronden 4 zware heuvels. Dit was voor mij als mindere loper niet zo gunstig maar ik wist het verlies te beperken met een looptijd van 40.08. Ik eindigde hiermee als 20e, voor mij een superklassering! Hiermee voldeed ik nogmaals aan de criteria voor de Beijing-selectie (na mijn 20e plaats op het EK) en haalde ik punten voor zowel de worldcupranking als de wereldranglijst én de ranking voor de Olympische Spelen. Doordat ik nu in de worldcupranking sta, krijg ik in de komende worldcups een hoger startnummer, en dat is belangrijk omdat je dan eerder je positie mag kiezen op het startponton. Op de wereldranglijst sta ik nu 97e, voor het eerst in de top-100! Hiermee komt ook deelname aan de Wereldkampioenschappen voor elite (2-3 september in Lausanne) dichterbij. Hiervoor worden de beste 75 atleten van de wereld geplaatst. Volgende week in de worldcup van Salford (Engeland) hoop ik opnieuw punten te halen en zo opnieuw ietsje te stijgen op de lijst.
Al met al was ik ontzettend tevreden met mijn 20e plek, een teken dat ik er nu echt ‘bij hoor’ in het internationale veld.

Tot gauw, groetjes!

Birgit