crash in potch

Hoi allemaal!

Afgaande op alle lieve berichtjes die ik gehad heb (ontzettend bedankt iedereen, heel fijn dat zoveel mensen aan je denken!) zullen velen van jullie het al wel via via gehoord hebben, maar ik typ dit stukje dus met 1 hand, omdat de ander in een mitella zit…

Nadat mijn tas eindelijk was aangekomen heb ik 2 weken heerlijk getraind hier in Zuid-Afrika. Het ging allemaal supergoed, tot de laatste zware trainingsdag afgelopen donderdag. Om preciezer te zijn: de laatste 5 minuten van de laatste zware trainingsdag… Heleen en ik haddden ’s ochtends een looptraining op de baan afgewerkt. Daarna ging ik met het Duitse nationale team (die ook in Potch zitten deze weken) zwemmen. ’s Middags gingen Heleen en ik nog samen 2 uur fietsen. We waren bijna thuis; moe, hongerig en met ons hoofd al bezig met de welverdiende douche en de pastamaaltijd die ik zou gaan maken, reden we in het drukke middagverkeer in een stroom van auto’s een kruising op. Plotseling hoor ik Heleen schreeuwen en rij ik in volle vaart tegen de zijkant van een auto op. Ik had echt geen idee waar die vandaan kwam. Ik werd over de auto gekatapulteerd en kwam met een soort koprol op mijn rechterschouder terecht. Eerst dacht ik nog dat ik niets had (ik zei zelfs tegen Heleen dat ik nog wel naar huis kon fietsen :)) maar nadat de politie was gebeld kreeg ik toch wel steeds meer pijn in mijn schouder en kreeg ik in de gaten dat ik mijn arm precies zo hield als ik altijd op tv wielrenners zag doen na een val… Toen begon ik er wel rekening mee te houden dat het misschien toch wat ernstiger was dan ik op het eerste gezicht dacht. Gelukkig kwam mijn broer meteen met de auto om mij naar het ziekenhuis te brengen (en hebben ze een heel goede prive-kliniek in Potch) terwijl Heleen alles met de politie regelde en met de jongen die achter het stuur zat. Die was zich natuurlijk ook rot geschrokken.

In het ziekenhuis werden foto’s gemaakt en bleek inderdaad mijn sleutelbeen gebroken te zijn. Omdat de stukken helemaal los van elkaar stonden moest ik geopereerd worden. Wat een circus. Ik had in mijn 27 jaar nog nooit in een ziekenhuis gelegen, dus ik wist absoluut niet wat er allemaal om me heen gebeurde. Maar ik ben heel goed verzorgd gelukkig. Donderdag aangereden, vrijdag geopereerd en gisteren mocht ik weer naar huis. Ik heb nu een metalen plaat en 6 IKEA-schroeven in mijn lijf zitten. Het ziet er op de rontgenfoto redelijk dramatisch uit moet ik zeggen, al zei de chirurg dat hij extra kleine schroefjes had gebruikt omdat je het anders door mijn huid zou kunnen zien (omdat ik zo ‘skinny’ was). Als ik weer thuis ben zal ik proberen de rontgenfoto te scannen en op de site te zetten. Dat wordt lachen als ik straks op de luchthaven door de metaaldetector moet…

Achteraf gereconstueerd blijkt er het volgende gebeurd te zijn: die jongen stond te wachten op het kruispunt om af te slaan. Omdat het zo druk was stond hij daar waarschijnlijk al een tijdje. Toen zag hij een klein gaatje tussen 2 auto’s die rechtdoor gingen en gaf vol gas om daar snel tussendoor te kunnen. Helaas reden Heleen en ik daar. Wij zaten tussen die 2 auto’s en wij waren de reden dat er een gaatje tussen die twee auto’s zat. Nou ja, natuurlijk baal ik als een stekker dat mijn goede trainingskamp zo geeindigd is, maar eigenlijk ben ik vooral erg blij dat het ‘maar’ mijn sleutelbeen is. Het had allemaal veel erger kunnen aflopen. Ik heb afgezien van de breuk en een flinke blauwe plek op mijn zij (zie foto) geen schrammetje opgelopen. Echt wonderbaarlijk eigenlijk want ik ben toch tegen het asfalt gesmakt. Misschien moet ik maar stuntman worden :). Mijn fiets is wel rijp voor de sloop; het carbon frame is op 2 plaatsen finaal doormidden gescheurd.

Nu strompel ik een beetje rond in huis en moet ik alles met 1 hand doen, en ook nog eens met links! Alles duurt 3x zo lang als anders, maar goed, ik heb toch even niets anders te doen. En het schijnt goed voor je hersenen te zijn om soms eens dingen met je verkeerde hand te doen. Wat zal ik slim worden de komende weken! Morgen vlieg ik weer naar huis, en kan ik met de revalidatie beginnen.. Over alle plannen die ik had gemaakt wat wedstrijden betreft en mijn trainingskamp naar Australie probeer ik nog maar niet teveel na te denken. Eerst maar eens herstellen. Gelukkig kan ik dit stukje nog gewoon schrijven, en hopelijk kan ik jullie weer gauw berichten dat alles goed met me gaat!

Groetjes, Birgit