weer thuis!

Hallo allemaal!

Hier weer een berichtje over mij en mijn revaliderende sleutelbeen. Nadat ik twee weken geleden in Zuid-Afrika uit het ziekenhuis kwam, had ik nog een paar dagen om uit te rusten voor ik weer naar huis zou vliegen. Ik probeerde die dagen gelijk flink actief te blijven, zodat ik de spieren die ik de afgelopen maanden had opgebouwd niet zou verliezen. Dat was geen onderdeeld succes moet ik zeggen. Ik had de impact van zo'n operatie een beetje onderschat. Alles wat je doet kost 3 keer zoveel tijd en energie, en daarbij bleek dat de pijnstillers die ik in het ziekenhuis had gekregen, sterk genoeg waren om een olifant buiten westen te krijgen. Op een gegeven moment bevond ik mij bijna slapend op een ligfiets in de fitness met een beentempo van minder dan 40 omwentelingen per minuut (dat is heel langzaam!)...

Gelukkig ging de terugreis heel erg soepel, Sander zette me af op het vliegveld en liep met me mee naar de balie met mijn bagage. De man naast mij in het vliegtuig wilde me overal mee helpen en bood zelfs aan mijn vlees te snijden! Toen het tijd werd om te gaan slapen leek de vliegreis even een drama te worden omdat ik overal jeuk kreeg op plaatsen waar ik met mijn linkerarm niet bij kon, grrrr! Gelukkig boden de eerdergenoemde pijnstillers samen met een slaappil uitkomst. En aangekomen in Dusseldorf stond mijn schoonvader al te wachten. Wat fijn dat er zoveel mensen zijn waar je op kunt bouwen!

Eenmaal in Nederland was ik klaar om met mijn revalidatie te beginnen. Dankzij Topsport Limburg kon ik gelijk terecht bij een fitnesscentrum dicht bij mijn huis, zodat ik er iedere dag wandelend heen kan. Ik kan nu natuurlijk niet fietsen of autorijden! Ik ben dus iedere dag flink bezig in de fitness met cardio-apparaten en krachttraining voor mijn benen, en verder zit ik iedere dag op de tacx. Het is wel een beetje saai, maar goed, met dit weer in Nederland had ik sowieso niet veel buiten kunnen fietsen.

Al met al gaat het erg goed denk ik zelf. De wond is goed genezen en al vind ik het litteken niet bepaald mooi, Jochen heeft mij verzekerd dat ze het heel netjes hebben gedaan en dat ik er over een tijdje bijna niets meer van zal zien. Ik hoop het! Ik kan mijn arm al steeds meer gebruiken voor de dagelijkse dingen, en het voelt eigenlijk alsof ik mijn armen zo weer in het rond kan slingeren en het zwembad in kan duiken. Maar dat doe ik natuurlijk niet :-) Over een paar dagen zal ik meer weten als er een nieuwe rontgenfoto gemaakt wordt. Dan krijg ik hopelijk ook te horen wanneer ik weer mag gaan lopen en zwemmen, en krijg ik hopelijk groen licht om met fysiotherapie te beginnen. Ik heb in ieder geval besloten dat ik toch naar Australie ga volgende week. Mijn herstel zal vast beter gaan in een goed warm klimaat en met topsporters om me heen om me te motiveren. De worldcup die ik gepland had kan ik natuurlijk niet doen, maar ik heb er hoe dan ook ontzettend veel plezier in. Ik hoop dat ik weer compleet fit terug kom en gauw de draad van de wedstrijden op kan pakken!

Nogmaals ontzettend bedankt iedereen voor de leuke berichtjes, mails en kaartjes, echt super!

Groetjes, Birgit