bericht van down under

Hallo allemaal!

Hier een bericht uit Noosa, Australië. Ik zit hier nu 2 weken en het gaat steeds beter met mij en mijn arm. Natuurlijk gaat het allemaal niet zo snel als ik zou willen, soms doe ik teveel en krijg ik de dag erna de rekening gepresenteerd, maar over het algemeen kan ik hier goed aan mijn herstel werken. Ik zit met Lisa Mensink en de Amerikaanse lange-afstand atlete Heather Leigh in een appartement zo’n 300m van het strand en op 8 minuten hardlopen van het 50m buitenzwembad en fitness. Het stikt hier van de olympische triatleten zoals wereldkampioen Javier Gomez(!) dus de omgeving is behoorlijk motiverend.

Om te lopen (en dat is wat ik nu vooral kan) is het hier schitterend! We zitten midden in het Noosa National Parc waar je kriskras doorheen kan lopen op mooie duin-achtige paden. Er zitten alleen wel grote hagedissen van een halve meter. Laatst kwam ik er met lopen een tegen op het pad. Ik schrok me kapot want ik dacht dat het een tak was, totdat hij zijn hoofd opeens draaide toen ik op 10cm langs hem liep. Nou ja, ze schijnen vriendelijk te zijn... Er zitten hier ook slangen maar ik stamp extra hard zodat ze al weg zijn voor ik aankom… :-) Lisa zag een paar dagen geleden een slang die blijkbaar een van de giftigste van de wereld is! Als je door zo’n beest gebeten wordt ben je in 5 minuten van de wereld… Leuk om te weten... Nou ja, het komt echt heel zelden voor dat een slang zomaar iemand bijt, dus ik probeer er maar niet teveel aan te denken. In de zee zitten kwallen die erg steken en natuurlijk zijn de haaienverhalen niet van de lucht, dus ik ben blij dat ik nog niet mag zwemmen! Ben wel al lekker in het buitenzwembad aan het poedelen, kan al 1200m ‘zwemmen’. Ik zwem vooral benen en ik doe oefeningen om mijn schouder weer flexibel te maken. Ik kan de hele zwembeweging al maken met mijn slechte arm, alleen strekken gaat nog wat moeizaam, maar gelukkig gaat ook dat steeds beter. Qua soepelheid komt het wel goed denk ik. Ik baal wel een beetje als ik iedereen zo lekker baantjes zie trekken hier, maar ja, daar is niks aan te doen. Ik probeer positief te blijven en focus me op de dingen die ik wel kan.

De eerste keer weer op de fiets ging niet echt geweldig. Ik was echt doodsbang, zowel om zelf te vallen als voor auto’s. Echt heel raar hoe bang je opeens kan worden van iets wat je al zolang doet zonder er over na te denken. Maar de tweede keer ging het al veel beter, en na 4 keer zit ik weer bijna zo roekeloos als vroeger op de fiets. Al blijf ik wel extra alert op auto’s, dat zal nog wel even blijven denk ik. Ik kan nu 45 minuten fietsen, maar de dag erna heb ik nog wel veel reactie, dus ik doe het nog rustig aan.

Het is nu 5 weken geleden sinds het ongeluk. Ik probeer volgende week een rontgenfoto te laten maken, zodat ik weet hoe het ervoor staat. Als het goed is, is het bot dan helemaal geheeld en kan ik echt weer beginnen met trainen. Ik hoop het, ik ben wel weer toe aan een lekker lange fietstocht! En de eerste dag dat ik weer kan gaan zwemmen zal helemaal een feestdag worden. Hopelijk kan ik jullie daar gauw over berichten.

Tot de volgende keer, groetjes!

Birgit

Ps. Hier wat foto's van de omgeving