Zon en wind op Lanzarote

Hallo allemaal!

Het is een tijdje stil geweest na mijn trainingskamp in Zuid-Afrika. In die tijd heb ik in Nederland zo goed mogelijk getraind ondanks het slechte weer. Dat viel nog niet altijd mee, wat een slecht voorjaar hebben we tot nu toe zeg! Maar goed, ik klaag niet, want nu zit ik op het zonvergoten Lanzarote!

De laatste keer dat ik schreef had ik verteld dat ik genomineerd was voor sporter van Maastricht. 2 weken geleden was de verkiezing in het theater aan het Vrijthof. Het was een geweldig mooie avond, mijn complimenten aan de gemeente Maastricht die er ieder jaar weer een mooier feest van maken. Ik was genomineerd samen met hardloper Patrick Stitzinger, voetbalster Karin Stevens en het dames atletiekteam van Maastricht. Naast deze verkiezing voor sporter van Maastricht werden ook alle Limburgse en Nederlandse kampioenen gehuldigd, de organisatie van het jaar uitverkozen en het talent van het jaar. Ik kreeg als Nederlands kampioen dus ook net als vorig jaar een zilveren stadsmedaille omgehangen. Maar het ging natuurlijk om de titel sporter van Maastricht! En de winnaar was: Karin Stevens…. Helaas, ik ben het niet geworden. Maar goed, de andere genomineerden hadden natuurlijk ook geweldige prestaties geleverd. Hopelijk kan ik volgend jaar weer een gooi doen naar deze prijs.

Vlak voordat ik naar Lanzarote ging, heb ik nog meegeholpen bij een clinic voor de Parelloop van Brunssum. De organisatoren van deze wedstrijd begeleiden beginnende lopers in de maanden vooraf aan de wedstrijd, en zij hadden duatlete Maud Goldstein, hardloopster Inge van Bergen en mij gevraagd bij een training aanwezig te zijn als ‘ervaringsdeskundigen’. De training ging over het gebruik van hartslagmeters. Ik vond het een heel leuke ochtend en naar ik later van de organisatie hoorde, gold dat ook voor de deelnemers. Binnenkort zal ik enkele foto’s van deze dag op mijn site zetten, vanaf Lanzarote gaat dat helaas niet zo goed.

Tja, en nu zit ik dus op dat winderige eiland op club la Santa, waar iedereen die hier rondloopt wel iets met triathlon heeft. Hier wordt over 7 weken de Ironman van Lanzarote gehouden (3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42 km lopen), en het wemelt hier dus van de ‘lange afstanders’ zoals ik ze noem. Echte trainingsbikkels die weggaan voor 6 uur fietsen of 2,5 uur lopen. Knap hoor. Maar mijn eigen schema is ook niet mis. Ik heb de afgelopen week 30 uur getraind, en de komende 6 dagen ‘mag’ ik daar nog 33 bij optellen…. Maar het is hier heerlijk. De trainingsfaciliteiten zijn geweldig, lopen en fietsen in de omgeving is schitterend, er is een mooie krachtruimte en het mooiste van alles: een 50m verwarmd buitenbad waar ik heerlijk in het zonnetje mijn trainingen kan doen. Wat een genot! Het enige is dat mijn badpak in mijn rug gebrand staat ondanks de zonnebrand factor 30, en dat mijn gezicht ontzettend bruin is, behalve de bovenste streep van mijn voorhoofd waar mijn badmuts zit… Dat ziet er nogal gek uit, maar ja. Wat doe je eraan. Ik lever bij thuiskomst in ieder geval wel het bewijs van de 60 kilometer die ik hier dan in het water heb afgelegd in deze 2 weken.

Het fietsen ging deze eerste week niet zonder slag of stoot. Er staat namelijk zo’n ontzettend harde wind, dat we soms niet eens konden gaan, het was gewoon te gevaarlijk met rukwinden van orkaankracht. Ik werd gewoon van mijn fiets geblazen, doodeng. Zelfs doorgewinterde Lanzarote-gangers zeiden dat dit echt ongekend was. We reden op een gegeven moment voor de wind 55 km per uur, en dezelfde weg terug 10! Zelfs bergaf reden we maar 15 km per uur. Horen en zien verging ons echt. Het scheen dat deze storm vanuit de sahara kwam (het had ook een bepaalde naam die ik weer ben vergeten, el nino ofzo) die af en toe over dit eiland raast. De storm werd vreemd genoeg vooraf gegaan aan een wolk van lieveheersbeestjes, die we nu dus overal in ons appartement tegenkomen. Nou ja, zolang ze maar geluk brengen.

De laatste dagen is de storm wat gaan liggen, de wind is ook weer gedraaid zodat hij vanuit het noorden komt en wat minder als een fohn aanvoelt. Hopelijk kunnen we de komende week nog veel fietsen met ‘normale wind’, windstil is het hier namelijk nooit. In ieder geval vermaak ik me prima en train ik hard. Dat mag ook wel, want als ik thuis kom ga ik 3 dagen later weer op weg naar de eerste wedstrijd van het seizoen! Ik doe de ETU-cup in Pontevedra (Spanje) mee, waar een worldcupveld aan de start staat. Iedere Europeaan doet bijna aan deze wedstrijd mee ter voorbereiding op het EK in Lissabon over 4 weken. Dat wordt een mooie wedstrijd om te beginnen. Mijn loopniveau zal nog niet zo hoog zijn als afgelopen jaar, omdat ik door mijn blessure nog steeds niet optimaal kan trainen. Ik zit nu op 4 a 5 looptrainingen per week, maar eigenlijk moet ik elke dag lopen om in vorm te raken. Maar goed, ik moet het rustig opbouwen, want ik wil niet het hele jaar geblesseerd blijven. Gelukkig word ik daarin goed begeleid door mijn trainers en de fysiotherapeut van de Nederlandse bond. In ieder geval heb ik onwijs veel zin om weer een wedstrijd te doen, daar train ik tenslotte het hele jaar voor! En wat zwemmen en fietsen betreft zit het volgens mij wel goed. Ik laat jullie weten hoe het gegaan is!

Tot gauw! Birgit