Hagel, wind en regen... en een 5e plaats!

Hallo allemaal,

na de twee weken op Lanzarote, was ik 3 dagen thuis om bij te komen voor ik weer vertrok naar Pontevedra. Hier werd de tweede Europacup van het seizoen georganiseerd. Veel landen gebruikten deze wedstrijd als kwalificatie of testwedstrijd voor het EK in Lissabon over 3 weken, dus er stond een heel sterk veld aan de start. Bij de dames was zelfs wereldkampioen en nummer 1 van de wereld Vanessa Fernandez van de partij.

Omdat dit weer mijn eerste wedstrijd was sinds mijn blessure, wist ik niet zo goed wat ik kon verwachten. Ik wist dat mijn zwem- en fietsniveau goed was, maar wat het lopen zou brengen? Mijn voorbereiding was natuurlijk verre van ideaal.

Ik was als 9e geplaatst, maar ik werd tot mijn verbazing gebeld of ik bij de persconferentie aanwezig wilde zijn! Ik legde uit dat ik geblesseerd was geweest en de wedstrijd alleen maar uit wilde lopen, maar ze wilden me er toch bij hebben. Kennelijk ben ik beroemder dan ik zelf denk :-) Uiteindelijk stelde die persconferentie trouwens niets voor, de pers sprak alleen Spaans en vroeg daarom alleen dingen aan Fernandez en Gomez, maar ik vond het toch leuk om te merken dat er blijkbaar rekening met mij gehouden wordt.

De dagen voor de wedstrijd was het al heel slecht weer, en helaas was dat op de wedstrijddag niet anders. De regen kwam met bakken uit de lucht en het was maar 10 graden. Het zwemwater was officieel 14 graden, maar later hoorde ik dat het eigenlijk 11 graden was! Dat hadden ze stil gehouden omdat ze anders het zwemmen moesten inkorten of de hele wedstrijd afblazen. Daar zat ik natuurlijk niet op te wachten, al moet ik zeggen dat ik tijdens de wedstrijd vaak genoeg heb gedacht dat het echt niet verantwoord was om ons door te laten gaan. Het was zo ontzettend koud! De tweede zwemronde kon ik mijn vingers al niet meer bewegen, en mijn voeten voelde ik na 5 minuten al niet meer. Ik kwam wel als 5e uit het water in de kopgroep. Doordat ik bevroren was, kreeg ik mijn wetsuit niet uit, maar gelukkig hadden meer atleten daar last van. Ik moest de eerste halve ronde hard doorrijden, maar toen zat ik weer in de kopgroep van 7 dames. Alleen Vanessa Fernandez en de Britse Abbie Thorrington reden vooruit.

Alsof we het nog niet koud genoeg hadden, begon het op de fiets nog eens keihard te hagelen en te regenen. De wegen stonden blank, er stond zeker 5 cm water overal. Dit was echt het meest extreme weer wat ik ooit meegemaakt heb in een wedstrijd. We konden geen hand voor ogen zien door de regen en het opspattende water. Wat was ik blij dat ik geen contactlenzen heb! Op een gegeven moment reden we allemaal in een soort onderkoelde shocktoestand rond. Ik hield mij op de been door het nummer van Christina Aguilera als een soort mantra in mijn hoofd te zingen:

"Makes me that much stonger
Makes me work a little bit harder
It makes me that much wiser
So thanks for making me a fighter
Made me go a little bit faster
Made my skin a little bit thicker
Makes me that much smarter
So thanks for making me a fighter!"

Gelukkig had de groep achter ons het net zo moeilijk en kwamen zij niet dichterbij. En deze groep werd steeds kleiner omdat steeds meer dames uitstapten. Frappant was dat dat alleen Spaanse, Italiaanse en Portugeze dames waren. In onze groep met alleen noord-Europeanen bleef iedereen volhouden. Natuurlijk moesten we de bochten heel voorzichtig nemen. Gelukkig kon iedereen in mijn groep goed bochten rijden en is niemand gevallen.

Toen we eindelijk de wissel naar het lopen binnenreden, stond tot onze verbazing Vanessa Fernandez huilend bij haar fiets; ze was al 2 minuten bezig haar helm af te krijgen, maar door haar bevroren vingers lukte het niet! Bizar. Wonder boven wonder lukte het mij wel om mijn helm af te krijgen en mijn loopschoenen om mijn bevroren voeten te wringen. Onder luid gejuich van het in grote getale aanwezige publiek (wat ik gezien het weer echt hartverwarmend vond) ging Fernandez net na mij toch nog lopen, maar al gauw stopte ze er toch mee. Het voelde toch een beetje als een overwinning op de wereldkampioen :-)

Mijn lopen ging eigenlijk verbazingwekkend goed. Het scheelde dat mijn voeten bevroren waren, daardoor voelde ik tenminste niets van mijn voetblessure en hoefde ik me daar dus niet druk om te maken. Ook voelde ik niets van de enorme snee die ik (bleek later) op mijn voet had. Ik liep erg constant naar een 5e plaats. Jammer genoeg was het net iets tekort voor de bronzen plak, dat scheelde maar 10 seconden! Maar ik had alles gegeven, dus ik was uitermate tevreden.

Deze wedstrijd geeft veel hoop voor de worldcup in Zuid-Afrika over 2 weken, en het EK de week daarna. Natuurlijk heb ik nog niet de loopvorm van afgelopen jaar, maar ik ben heel blij te merken dat ik nog heel veel van mijn basissnelheid behouden heb. En vanaf nu kan het alleen nog maar beter gaan.

Tot gauw, groetjes! Birgit

uitslagen en wedstrijdverslag op www.triathlon.org

1. Kathrin Mueller (GER)
2. Melanie Annaheim (SUI)
3. Olesia Prystayko (UKR)
4. Abbie Thorringthon (GBR)
5. Birgit Berk (NED)